Hann á krossinum aleina - 186
186
Hann á krossinum aleina
uggan mín og frelsa er;
eingin sum Guðs lambið reina
mær alt til tað besta ger.
Og so góður er við meg,
tolin gongur tyngsta veg;
ikki um alt jarðarríki
er at finna hansar líki.
2. Vinur hjartalag kann sýna,
veita hjálp í neyð og ráð;
kærleiki kann bjartur skína,
kann sjálvt lívið leggja á;
men hvar finnur tú tann mann,
sum so trúfast elska kann,
at hann fyri teir vil líða,
honum mót í hatri stríða?
3. Hann á krossinum aleina,
manna millum eina hann,
lambið Guðs, hitt góða, reina,
vin og óvin fevna kann;
hann vil ongan koyra út,
sum sær kennir synd og sút;
«Komið øll!» hann sigur blíður,
stríðir, bløðir, sælu býður.
4. Sólin, sum á himni lýsir
yvir ill og yvir góð,
bert sum einum dropa hýsir
av hans djúpu kærleiks flóð.
Mánin, sum á himni sær,
so at nátt gerst ljós og skær,
bert kann líknast við ein skugga
av hans kærleiks fjálga ugga.
5. Hann á krossinum aleina
øll mín vón og gleði er;
hvat so aðrir vilja meina,
hann hjá mær av øllum ber.
Eingin tann, ið nevnast kann,
gjørdi mær so stórt sum hann:
Hann kann meg við Guð sameina,
hann á krossinum aleina.
J.L. Runeberg. J Dahl 1925.
Lag: Sl. 116 ella sum Sl. 183.
Aftur