1. Út at henta blómur, so vakrar eru tær;

nógvir ymsir litir, og nógvar eru har.

Reyðar, gular blómur og hvítar, lilla við;

sólin skínur, lýtt er, vit ganga lið um lið.

 

So vakurt er í Føroyum ein vakran summardag,

í bø, í fjøru, sandi, her spæla vit so glað.

Fjallatindar reystir teir fjálga okkar´ land,

barnarøddin ljómar, hon knýtir vinarband.

 

2. Í fjøru, sandi spæla, so hugnaligt tað er;

vit renna undan aldum og rópa út í verð:

"Lítla alda kom nú, tú skalt fáa bomm;

stóra alda kom nú, vit rópa á denn skomm".

 

3. At vera barn í Føroyum, so eydnuríkt tað er;

tí Føroyar eru vakrar, og besta stað í verð.

So friðarligt og heimligt í Føroyum altíð er;

so vakrar hesar oyggjar og vinarligt er her.